• Maske Prinselaria

     


     

    Prinselaria in ’t Maske

    [dropcap]E[/dropcap]ker jaor wurt mèt carnaval ’t Maske oetgereik. Dit is van oudsher de carnavalseditie van “Het Land van Valkenburg”. Zoa wie bekènd hoort vreuger ’n groat deil van Valkeberg biej Hölsberg. Tot op de daag van vandaag maog Hölsberg nog ummer mètdoon aan dizze editie es vraemde aend binne ’t Valkebergse.

    ... dan sjrief mer plat!
    Laes hiej ’t artikel in de Hulsberger

    De opzat is dat ekere carnavalsvereiniging van Vallekeberg en umsjreke get euver ’t prinsepaar geit sjrieve, mèt es belangriekste punt de Prinselaria. Dit kènt vanal zin en meistal wurt ’t prinsepaar dan op de hak genómme. Dit geit gepaart mèt de èllef punte van de proklamatie. Zelde dat dit lètterlijk euvergnómme wurt. Meistal zit dao ‘ne drèj aan en wurt dat good aangediekt. En zint d’r nog get weitenswaardighede binne de vereiniging te melle, dan kènt ’t zin dat die ouch doorgegaeve waere.

    Zoa ouch dit jaor. Mèt ’n vereniging dat 6×11 jaor besjteit is waal get euver te vertèlle. En intressanter is nog de Prinselaria van ’t jubileumprinsepaar Prins Roger III en Prinses Ilona. Want zègk noe zellef, dao is genóg euver te sjrieve. Daobiej, ’t oetreike van ’t Maske is eker jaor wir ’n ganse heppening. Alle prinsepare waere oetgenuèdigd mèt hun Raod van èllef um ’t Maske offisjeel te óntvange in ’t biejzin van hun redakteure. Dit alles geit same met live meziek, ’n hepke en ’n drenkske. Ouch benuujd wat d’r dit jaor te melle is in ’t Maske? De waek veur carnaval zal dit blaedje biej ekerein in de brevebös valle. Veur de res wunsj ich ekerein ‘ne hièle sjoane carnaval en sjleet aaf mèt ’n Kreftig Driewerf Alaaf veur Prins Roger III & Prinses Ilona, Jeugprins Tijn I & Jeugprinses Noa en CV de Beumerwalders.

      

    De Hulsberger – jaargang 4 – editie 36 – februari 2019

    Wil ste mië weite euver de Limburgse sjpelling, kiek dan bv op Limburgse Sjpelling of op de Wikipedia: Sjepllingssjpiekpagina!

    Helga Keulen

    In 2001/2002 höb ich de Lièrgank Limburgs gevolgd dat georganiseerd woord door Veldeke en de Provincie Limburg. Sinds dae tied is de leefde veur de Limburgse Taal nog groater gewore. In 2016 haet de redactie van de Hulsberger mich gevraog um gastredacteur te zin veur de column: … dan sjrief mer plat. De sjtökke die ich gesjreve höb, kómme hiej allenèj langs. Ze gónt euver de Limburgse taal, ós dörp Hulsberg, ós Limburg of geweun get sjtómme kal.

    Väöl plezeer mèt laeze!

     


    Alle artikele op ’n riej
    … dan sjrief mer plat!

     


    Categorieën

     


  • Enne?

     


     

    Enne?

    [dropcap]”E[/dropcap]nne?” “Ouch enne!“ “Good doorgekómme?“ “Alles euverlaefd!“
    Ekere Limburger wèt wat hiej bedoeld wurt noe direk zoa nao de carnaval. Zouwe veer dit voloet sjrieve, dan sjteit d’r eigelijk: “Hoi, wie geit ’t mèt dich?” “’t Geit good mèt mich!” “Höbs te ‘ne sjoane carnaval gehad?” “Jao, ich höb mich good geammezeerd!”

    ... dan sjrief mer plat!
    Laes hiej ’t artikel in de Hulsberger

    Dit is noe ech tiepies Limburgs. Es veer ós taegekómme dan beginne v’r mèt ’t vraogwoord “Enne?”. Toch is d’r ’n groat versjil of se waal of gein interesse höbs in ’t antwoord van d’n anger. Wils te ech weite wie ’t mèt ‘m geit, dan gebroeke veer ózze “zangtoan” en beginne van lièg nao hoag en trèkke ’t ièsjte gedeilte langer: “E__nne?”. Dit wurt ouch entesjas oetgesjpraoke. Sjtèl dat ’t neet zoa good geit mèt d’n anger, dan geuf ‘r es antwoord: “Och”. Ouch hiej gult de toan van wie ’t gezag wurt. Wurt ’t lank getrokke en van hoag nao lièg en is de zin nog neet aaf, dan wilt hae d’r euver kalle en angesj hoof dat neet zoa nuèdig.

    Noe haet ’t Limburgs nog miè van die oetsjpraoke, waomèt miè wurt bedoeld es gezag. En soms waere die herhaald. Biej ónverwachs bezeuk aan de deur: “Kóm in, kóm in!”. Aan de taofel oetnuèdige: “Sjuuf aan, sjuuf aan!”. Biej ’n sjaol mèt belègkde bruèdsjes: “Pak aaf, pak aaf!” en es ‘t ’t lètse bruèdsje is: “Aet op, aet op!”. Boekpien van ’t lache door sjtómme kal: “Sjei oet, sjei oet!”. Wachte op de kloe van ‘n mop: “Laot gaon, laot gaon!”. En höb se doosj: “Sjöd in, sjöd in!”. En es ‘ne Hollesje Limburger wilt dat ich noe oetsjei: “Hoor op, hoor op!”.

      

    De Hulsberger – jaargang 4 – editie 37 – maart 2019

    Wil ste mië weite euver de Limburgse sjpelling, kiek dan bv op Limburgse Sjpelling of op de Wikipedia: Sjepllingssjpiekpagina!

    Helga Keulen

    In 2001/2002 höb ich de Lièrgank Limburgs gevolgd dat georganiseerd woord door Veldeke en de Provincie Limburg. Sinds dae tied is de leefde veur de Limburgse Taal nog groater gewore. In 2016 haet de redactie van de Hulsberger mich gevraog um gastredacteur te zin veur de column: … dan sjrief mer plat. De sjtökke die ich gesjreve höb, kómme hiej allenèj langs. Ze gónt euver de Limburgse taal, ós dörp Hulsberg, ós Limburg of geweun get sjtómme kal.

    Väöl plezeer mèt laeze!

     


    Alle artikele op ’n riej
    … dan sjrief mer plat!

     


    Categorieën

     


  • Limburgse uitdrukkingen

     


     

    Limburgse oetdrökkinge

    [dropcap]’t[/dropcap] Is alwir lang geleje dat ich hiej get Limburgse oetdrökkinge op neergesjreve. In middels bèn ich d’r wir gans get taegegekómme. ’t Sjoanste (teminste dat ving ich dan) is dat d’r door gans Limburg veur dezelfde beteikenis, get angesj wurt gezag. Soms hièl versjillend en soms waere d’r allein anger weurd gebroek.

    Es ’t vreuger gesjnièd heij dan makde veer veur op de sjtoep ’n glietsjbaan en ginge veer kèjje. En es ’t te glad woord gebeurde ’t waal ins das te waors oetgeroetsjd op de sjlidderbaan. Dit gebeurde toch meistal biej die, die zoa gezjwank waore wie ‘ne kleijerkas. Want zoa’ne sjtieve prengel is zoa flexibel wie ‘ne sjtoeptegel biej min-twintig.

    ... dan sjrief mer plat!
    Laes hiej ’t artikel in de Hulsberger

    Es ’n vrouw de vreugmès euver de hoagmès haet hange dan hóng de óngerrok ónger ’t kleid oet of dan heij ze de vlag oethange. En haet ze ’t deig euver de vlaplaat hange of ’t dook euver de karresel dan haet ze ’n dieke vot en dat haet geld gekos. ’t Taegeneuver gesjtèlde waor ‘ne sjmaalbètser of ‘ne sjmale remmel. Dae haet geine sjleutel nuèdig um binne te kómme, want ‘r pas door de brevebös of door ’t sjleutelgaat of kèns ‘m zelfs ónger de deur sjuve. Zoa ènne is zoa sjmaal das te ‘m door ’t lampeglaas kèns trèkke en ónger de douche mót ‘r van links nao rechs sjpringe um naat te waere. En zouwe anger luuj dit ech zeen gebeure dan zuus te ze kieke wie ‘ne boetsauto of wie e kumpke of ‘ne verkleide. Es d’r ’n knap maedje langskump dan is dat geine póngel, dao zous te nog ’t douchwater van opdrinke of zelfs ‘ne maeter sjtrónt vraete, me dan mót ze waal hièl erg knap zin.

    Umtot d’r nog genóg oetdrökkinge zin, wurt dit nog waal vervolgd, meh dat zit nog in wiej zek …

      

    De Hulsberger – jaargang 4 – editie 39 – mei 2019

    Wil ste mië weite euver de Limburgse sjpelling, kiek dan bv op Limburgse Sjpelling of op de Wikipedia: Sjepllingssjpiekpagina!

    Helga Keulen

    In 2001/2002 höb ich de Lièrgank Limburgs gevolgd dat georganiseerd woord door Veldeke en de Provincie Limburg. Sinds dae tied is de leefde veur de Limburgse Taal nog groater gewore. In 2016 haet de redactie van de Hulsberger mich gevraog um gastredacteur te zin veur de column: … dan sjrief mer plat. De sjtökke die ich gesjreve höb, kómme hiej allenèj langs. Ze gónt euver de Limburgse taal, ós dörp Hulsberg, ós Limburg of geweun get sjtómme kal.

    Väöl plezeer mèt laeze!

     


    Alle artikele op ’n riej
    … dan sjrief mer plat!

     


    Categorieën

     


  • Aan alles komt een einde

     


     

    Aan alles kump ’n ènd

    [dropcap]A[/dropcap]an alles kump ’n ènd. Eker eind haet ’n nuuj begin. Nao 40 edities van “de Hulsberger” is dit de lètste editie van dit maondblaad en dus ouch de lètste kièr dat ich ’n sjtökske Limburgs zal sjrieve in dizze column. Veur mich is dit de 30e kièr woh-in ich zin en ónzin höb maoge deile mèt uch, veural mèt de bedoeling um ’t Limburgs toegankeliker te make.

    ... dan sjrief mer plat!
    Laes hiej ’t artikel in de Hulsberger

    Wat begós mèt de oetgegaeve button “Ich bin unne echte Hulsberger” en mien reactie dao op euver drie foute in vief weurd, woort ich benaderd door “De Hulsberger” um ’ne column te sjrieve euver ’t Limburgs. Dit höb ich mèt twiè heng aangegrepe en höb zoa good es kós euver vanalle meugelike óngerwerpe get gesjreve. ’t Resultaat is nao mien meining, dat ich zeen dat ‘r miè plat gesjreve wurt es veurhaer, meh nog nog sjieker ving ich, dat ‘r ouch miè gesjreve wurt volges de reigels van de Limburgse Taal.

    Wo ich ièder reigelmaotig vraoge kreeg euver de sjriefwieze van Limburgse weurd, zoa wiènig waer ich noe benaderd um get in ’t Limburgs te vertale. En zeker, d’r ware nog get “foute” gemak, meh ’t is waal te zeen dat d’r wurt naogedach euver de sjriefwieze.

    En noe bèn ouch ich aan ‘t eind gekómme van de lètste column “Dan sjrief mer plat…” in de lètste editie van “de Hulsberger”. Ich höb hiej gaer in gesjreve, meh höb ’t ouch mèt väöl plezeer gelaeze en bèn miè te weite gekómme euver de luuj, vereiniginge en de gesjiedenis van Hölsberg. En wie al ièder gezag dat eker eind ’n nuuj begin haet, zoa houp ich dat door mien biejdrage aan ’t Limburgs ’n begin is gemak en uch haet gesjtimuleert um hiej mèt door te gaon.

    Redactie en laezers van “de Hulsberger”: BEDANK!!!

      

    De Hulsberger – jaargang 4 – editie 40 – juni 2019

    Wil ste mië weite euver de Limburgse sjpelling, kiek dan bv op Limburgse Sjpelling of op de Wikipedia: Sjepllingssjpiekpagina!

    Helga Keulen

    In 2001/2002 höb ich de Lièrgank Limburgs gevolgd dat georganiseerd woord door Veldeke en de Provincie Limburg. Sinds dae tied is de leefde veur de Limburgse Taal nog groater gewore. In 2016 haet de redactie van de Hulsberger mich gevraog um gastredacteur te zin veur de column: … dan sjrief mer plat. De sjtökke die ich gesjreve höb, kómme hiej allenèj langs. Ze gónt euver de Limburgse taal, ós dörp Hulsberg, ós Limburg of geweun get sjtómme kal.

    Väöl plezeer mèt laeze!

     


    Alle artikele op ’n riej
    … dan sjrief mer plat!

     


    Categorieën

     


  • Kamp Album – 3 concentratiekampen op Java

     


     

    Lies Keulen – Zuster Josepha Cornelia

    Maria Elisabeth Keulen werd op 8 maart 1906 te Schinnen geboren als dochter van Henrik Joseph Keulen en Maria Cornelia Clerx. 

    Ze bezocht de kleuterschool, de lagere school en een naaicursus bij de “Kleine zusters van St. Josef” te Schinnen en leerde Frans bij de zusters “Filles de la Sacosse” te Schimmert. Van 1922 tot 1926 studeerde zij aan de Kweekschool, Boschstraat 69 te Maastricht. Op 8 december 1927 trad ze in bij de “Zusters van het Arme Kind Jezus” op de Bosschstraat en gaf als postulante les aan de vierde klas van het “Externaat”.

    Bij de inkleding in 1928 werden haar de namen van haar vader en moeder gegeven: Zuster Josepha Cornelia. Het noviciaatsjaar werd op Caberg doorgebracht. Op 5 december 1929 legde zij voor het eerst de Geloften af en werd benoemd tot onderwijzeres van de eerste klas van de lagere school aan de Mariastraat te Maastricht. In 1930 behaalde zij de hoofdakte en het diploma Godsdienst A en B. In 1931 behaalde zij de tekenakte en werd overgeplaatst naar Den Haag, waar zij les gaf aan de tweede klas. Op 15 augustus 1933 behaalde zij de akte handenarbeid A en B. Op 5 september 1933 legde zij de Eeuwige Geloften af in het Generale Moederhuis te Simpelveld.

    Veertien dagen later vertrok zij met de “Christiaan Huygens” naar Java om, dat was een gebruikelijke voorwaarde, nooit meer naar huis terug te keren. Van 1933 tot 1935 was zij onderwijzeres aan de derde klas van de school te Pasuruan (Oost Java). In 1935 volgde de benoeming tot hoofd der school in de nieuwe stichting te Batu, waar ze bleef tot aan de internering van de Nederlanders door de Japanners, die Nederlands Indië bezet hadden als geallieerden van Duitsland.

    Kamp Album
    Omslag Kamp Album

    Van 1 oktober 1943 tot 12 januari 1946 brachten de “Zusters van het Arme Kind Jezus” door in drie concentratiekampen t.w. te Malang, in Karang Panas te Semarang en in Lampersari Semarang. Herinneringen aan die verschrikkelijke jaren vindt U in dit boekje. In de kampen hield zuster Josepha Cornelia op onooglijke vodjes papier in een zelf ontworpen geheimschrift, aantekeningen bij van de gebeurtenissen. Wat er met haar en de overige zusters gebeurd zou zijn als de bewakers deze aantekeningen gevonden hadden, valt niet moeilijk te raden. Hoewel de vrede al op 15 augustus 1945 was gesloten, mochten de zusters het kamp eerst op 12 januari 1946 verlaten i.v.m. de politieke woelingen. Sukarno had de Indonesische Republiek geproclameerd.

    Omdat het klooster te Pasuruan in de oorlog was vernield, trokken de “Zusters van het Arme Kind Jezus” in bij de Ursulinen te Surabaja. Daar begon zuster Josepha Cornelia aan de uitwerking van haar kampnotities. Lichamelijk was ze echter volledig uitgeput. Voor algeheel herstel moest ze terug naar Nederland. Op 20 september 1946 was ze terug in Maastricht, waar ze na doktersbehandeling, veel rust en degelijke kost op 1 december al weer voor de klas stond.

    In 1947 werd ze overgeplaatst naar “De Steenen Trappen” te Roermond. Daar gaf ze tot april 1949 les aan voogdijkinderen in de tweede en derde klas en vond ze tijd om haar kampdagboek te voltooien. Alle belevenissen werden op rijm gezet en verlucht met tot in details uitgewerkte tekeningen, geheel met potlood ingekleurd. Voor deze uitgave werd elke pagina gefotografeerd en op ongeveer de helft van de oorspronkelijke grootte afgedrukt. Reproductie in kleur zou helaas te kostbaar zijn geworden.

    Daarna zat zuster Josepha Cornelia niet stil. Op 3 mei 1949 ging ze terug naar Indonesië en werd hoofd der lagere school te Batu. In 1953 werd ze lerares Engels en godsdienst aan de Mavo te Batu, in 1955 hoofd der lagere school én Mavo te Pasuruan en in 1956 hoofd en overste van de nieuwe stichting te Malang. In 1958 kwam er de functie van “Missie-Overste” bij.

    Op 15 oktober 1965 begon ze een nieuwe stichting te Sentul-Yogyakarta en in 1967 te Pakel-Yogyakarta, welke uitgroeide tot een groot complex: kleuterschool, lagere school, Mavo, Kweekschool, polikliniek en kraamkliniek. In 1973 begon ze een nieuwe stichting in Djakarta, de hoofdstad van Indonesië. Daar liet de gouverneur, Ali Sadikin, drie scholen en twee kleuterklassen bouwen. Voor het klooster moest de congregatie zelf zorgen. Toen dat klaar was vertrok zuster Josepha Cornelia naar Batu, waar ze in 1935 ook begonnen was. Ze deed daar sociaal werk.

    Op 30 april 1978 kwam ze voor het eerst echt op verlof naar Nederland en vierde op 4 juni haar 50-jarig kloosterfeest. Op 19 augustus nam ze in zaal Cuypers te Thull-Schinnen afscheid van de hele familie en op 27 september vertrok ze opnieuw naar haar geliefde Indonesië … In 1982 was ze opnieuw in het vaderland en ontstond het idee voor de uitgave van het boekje dat thans voor u ligt. U mag het zien als een klein monument voor een bewonderenswaardige vrouw, die haar arme en zieke medemensen in Batu-Malang ook nu niet in de steek kan laten.

     

     

  • Missiehuis in Java

     


     

    Missiehuis in Java.

     

    In negentienhonderd tweeëndertig,
    verrees ons eerste Missiehuis:
    Pasóeroean met zijn Chineesjes!
    Wie voelde zich bij die niet thuis!?

    Batoe kwam drie jaartjes later.
    Het werd genoemd een “paradijs”:
    Klimaat en Missiearbeid samen,
    te ruilen voor geen enkele prijs!

    In al die jaren tot de oorlog,
    werd hard gewerkt voor ’t heerlijk doel:
    De ziel der heiden kind’ren redden,
    men doopte er reeds ’n heleboel.

    Maar toen kwam Nippons woest geweld:
    Weg met de school, het kind, de kerk!
    Zo werden slagen toegebracht,
    aan ’t veelbelovend Missiewerk!

    En daar klonk plotseling het bevel:
    “De zusters morgen naar het kamp!”
    Het afscheid van ons Missiehuis,
    dat was voor ons een grote ramp!

    Lies Keulen – Zuster Josepha Cornelia

     

  • Vrouwenkamp Malang

     


     

    Vrouwenkamp Malang.

     

    “Kerree”.
    Toen we één oktober drie en veertig,
    naar ’t kamp te Malang moesten gaan,
    toen trokken we eerst nog naar Tjelaket,
    op ’t huis der Urselinen aan.

    Daar wist men ons nog te verwennen,
    als afscheid voor de ballingschap.
    Instructies werden ons gegeven,
    van Nippons motto: gap, gap, gap!

    Maar lang kon men hier niet genieten:
    om tien uur moesten wij er zijn!
    Vergezeld van de Javaanse Zusters,
    kwamen we aan ’t bepaalde terrein.

    De tottok Zusters moesten binnen,
    de bruintjes bleven buiten staan.
    Die vijf die stonden daar als wezen
    en zouden ’t liefst zijn meegegaan!

    Voor ’t laatst nog wilden wij eens wuiven,
    naar onze bruine Zusters daar,
    maar nee, dat was heel streng verboden:
    Geen wenk, geen blik zelfs mocht men slaan.

    De poort was nu voorgoed gesloten,
    de wacht die deed daar goed zijn plicht.
    Met knuppel of geweer gewapend,
    zo dwong hij eerbied af – Allicht!

    ’t Eerste van al weer “registratie”,
    de koffers werden onderzocht.
    Er werd genomen of gestolen,
    wat men in ’t kamp niet hebben mocht.

    Boeringweg, op zeventien,
    zijn drie conventen saamgevoegd:
    Van Pasóeroean en Batoe,
    en daarbij drie van ’t kostbaar Bloed.

    Met twintig in die burgerwoning,
    dat leek ons eerst ’n beetje krap.
    Maar later werd het heel wat erger,
    hier was ’t slechts de eerste stap.

    In Malang was voldoende voedsel:
    men werd nog niet zo opgejaagd.
    We hadden Priesters, Sacramenten,
    al werd men toen ook reeds geplaagd.

    Er mocht in ’t kamp geen een bediende,
    scholen mochten niet bestaan.
    En dan: het liep er vol spionnen, –
    de “kempetei”! – wie daar moest gaan!!!

    Veel erger zou het lot nog worden:
    De wijk moest leeg! – nu op transport!
    ’n Slag waar mensen ziek van werden,
    maar – vlug gepakt! – de tijd was kort.

    Eén groep mocht alleen ’n rugzak,
    de anderen nog ’n kist erbij.
    Al de rest moest achterblijven,
    het geld, dat eiste Nippon blij.

    Lies Keulen – Zuster Josepha Cornelia

     

  • Van Malang naar waar?

     


     

    Van Malang naar waar? 

     

    9 Februari 1944.

    De trein, die werd goed volgepropt,
    aan alle kanten dichtgestopt!
    Geen deur, geen raampje bood ons lucht,
    in die benauwdheid werd gezucht.

    De voorraad eten was gauw op,
    de dorst die steeg al dra ten top!
    Men kón niet zitten, mócht niet staan,
    de wacht stond altijd klaar tot slaan.

    Een reis van enige uren slechts,
    werd door die wreedaards langgerekt.
    Twee dagen en een nacht erbij,
    genoot men van die kwellerij!

    En wáár bracht ons de trein toch heen??
    dat wist de machinist alleen!
    Opeens werd grote angst gewekt:
    Door een kier had men de zee ontdekt!

    Zou men ons ontvoeren gaan? …
    Of zou ons laatste uur nu slaan?? …
    Een zwaar beproefde zuchtte maar:
    “Dit kruis, o Heer, is toch te zwaar!”

    Maar zwaarder kruisen wachtten al:
    De hongernood, die volgen zal!! …

    Lies Keulen – Zuster Josepha Cornelia

     

  • Aankomst kamp Karang Panas

     


     

    Aankomst kamp Karang Panas.

     

    10 Februari 1944.

    De trein bleef in Semarang staan:
    Met auto’s toen op ’t weeshuis aan!
    Pas op, geen voet meer scheef gezet!
    Gewapend werd op ons gelet!

    Voor d’ingang zat ’n strenge Jap,
    je kreeg ’n nummer op ’n lap.
    Voortaan mag je je naam vergeten,
    je bent ‘n “nummer” moet je weten!

    We kregen in de hand gestopt,
    ’n mandje rijst met ’n visje erop!

    Toen men de deur moest binnengaan,
    bleef ieder daar verwonderd staan!
    Ja, allen in dat ene huis!
    Die samenleving werd een kruis.

    Men vroeg zich af waarvan geleefd?
    Niemand immers geld nog heeft.
    Wees maar niet bang! Heb toch geen zorg:
    Daar staat Nippon wel voor borg!

    Het plan was mooi reeds opgesteld:
    Het Hollands ras moest neergeveld.
    Men is direct aan ’t werk gegaan,
    vooral de vrouw, die moest eraan!

    ’t Ging niet ineens, die moordpartij,
    heel langzaamaan, dat snapten wij!
    Er moest gezwoegd, veel werk gedaan,
    en daarbij aan ’t verhongeren gaan!

    Lies Keulen – Zuster Josepha Cornelia

     

  • Zaal 10

     


     

    Zaal 10.

     

    Honderdvierenveertig mensen,
    allen op die ene zaal!
    Vrouwen, jongens, meisjes, babies,
    dat gaf wel eens ’t grootst kabaal!

    Wij twintig Zusters op twee britsen,
    gescheiden door een meter straat.
    En hadden bij ons in de woning,
    vier kind’ren der familie Flaat.

    Op zevenenveertig en ’n halfje,
    daar mocht je heer en meester zijn.
    Maar was je breedte ’n halve meter,
    dan lag je al op vreemd terrein.

    Toch wisten wij ons wel te schikken,
    we lagen om en om in bed:
    Je hoofd met naast je twee paar voeten,
    en hadden soms de grootste pret.

    Want ’s nachts dan kon ’t wel gebeuren,
    dat j’een teen kreeg in de mond gestopt.
    Of dat j’in nare droomgevallen,
    aan beide zijden werd geschopt.

    Overdag dan was die slaapzaal,
    werkplaats, refter en kapel.
    En ’s morgensvroeg en ’s avonds zeven,
    dan stond j’er kaarsrecht voor ’t appèl!

    Waar moest je heen met je bagage?
    Wel, alles moest daar op die plek!
    Achter, onder, op je bultzak,
    zo’n bergplaats was toch heus niet gek!

    Overdag dan mocht je komen,
    ’t was alles netjes voor mekaar!
    Je spreidde over al die rommel,
    ’n deken uit en kees was klaar!

    Op de grond daar was wel ruimte,
    maar onder britsen mocht niets staan.
    Vond Sien daar wat, dan was ’t een reden,
    om iemand driekwart dood te slaan!

    Lies Keulen – Zuster Josepha Cornelia